се́йба

(н.-лац. ceiba)

дрэва сям. бамбаксавых з пальчатаскладаным лісцем, пашыранае ў трапічнай Амерыцы; дае капок.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сейба

Том: 31, старонка: 186.

img/31/31-186_1173_Сейба.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Се́йбіт ‘сявец’ (ТСБМ, Гарэц., Ласт., Др.-Падб., Растарг., Бяльк., Сцяшк.; гом., ЛА, 3). Дэрыват ад сеяць (гл.) з суф. ‑іт праз прамежкавую ступень назоўніка *сейба, параўн. польск. śiejba ‘сяўба’ (аб суф. гл. Сцяцко, Афікс. наз., 157), або ў выніку прыпадабнення складоў ад се́ўбіт ‘сявец’ (Ян., Мат. Маг.), што да сяўба́, гл. таксама сяўбі́т.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)