свісто́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. свісто́к свісткі́
Р. свістка́ свістко́ў
Д. свістку́ свістка́м
В. свісто́к свісткі́
Т. свістко́м свістка́мі
М. свістку́ свістка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

свісто́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м.

1. Прыстасаванне, пры дапамозе якога ўтвараецца свіст.

Зрабіць с.

Міліцэйскі с.

2. Свіст, які ўтвараецца пры дапамозе такога прыстасавання.

Ноччу раздаўся трывожны с.

|| прым. свістко́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свісто́к, -тка́ м., в разн. знач. свисто́к;

с. на параво́зе — свисто́к на парово́зе;

пачу́ўся с. міліцыяне́ра — разда́лся свисто́к милиционе́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

свісто́к, ‑тка, м.

1. Прыстасаванне, пры дапамозе якога ўтвараецца свіст. Граф Ельскі выняў з кішэні свісток і.. свіснуў. Пестрак.

2. Свіст, які ўтвараецца пры дапамозе такога прыстасавання. Уздыхнуў паравоз парай і без гудкоў, без свісткоў выбраўся на галоўны пуць. Лынькоў. Рэзкі свісток.. расплываецца ў хмызе і заціхае. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свісто́к м

1. (свіст) Pfiff m -(e)s, -e;

даць свісто́к éinen Pfíff tun* [ertönen lássen*];

свісто́к суддзі́ да пача́тку гульні́ спарт Ánpfíff m;

2. (інструмент) Téife f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

свісту́лька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек, ж. (разм.).

1. Невялікі свісток з саломы, травы і пад.; пішчалка.

2. Дзіцячая цацка — свісток.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свисто́к в разн. знач. свісто́к, -тка́ м.;

свисто́к на парово́зе свісто́к на параво́зе;

разда́лся свисто́к милиционе́ра пачу́ўся свісто́к міліцыяне́ра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ва́бік, -а, мн. -і, -аў, м.

Дудачка, свісток і інш. прылады паляўнічых, пры дапамозе якіх у час палявання падзываюць птушак або звяроў, падрабляючы іх голас.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

hooter [ˈhu:tə] n. BrE, dated сірэ́на, гудо́к, свісто́к

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гудо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.

1. Механічны свісток, які падае сігналы.

Паравозны г.

2. Працяжны аднастайны гук свістка ці сірэны.

Выходзіць па гудку.

|| прым. гудо́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)