Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
свалата́, ‑ы, ДМ ‑лаце, ж.
1.зб.Разм.груб. Тое, што і сволач (у 2 знач.). Уся свалата, усе трутні свету, пра якіх некалі гаварыў яму [Арлоўскаму] бальшавік Анісімаў, лезлі са скуры, каб зноў аднавіць стары лад.Паслядовіч.Так, добрых людзей багата, але свалаты таксама хапае.Навуменка.
2. Тое, што і сволач (у 1 знач.). — За кадзетаў, свалата, цягне! Няма чаго слухаць. — Кандрат павярнуўся, каб ісці.Лобан.[Рабочы:] Іш, свалата! Каб прыкруціў Цябе да рэйкі галавой цяпер...Клімковіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
свалата́груб
1. (зброд) Gesíndel n -s;
2. (нягоднік) Lump m -n і-(e)s, -en і-e; geméiner Kerl
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
*Свалата́, сволота́ ‘агідныя, шкодныя людзі’, сволочу́га ‘нягоднік, нягодніца’ (ТС). З рус.сволота́, сволочу́га, якія ад волоку, волочить, г. зн. ‘тое, што звалочана’; да семантыкі параўн. чэш.sebranka ‘тс’ < sebrati ‘сабраць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сволота́собир., груб., прост.свалата́, -ты́ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
сво́лачжразмглсвалата
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)