саўлада́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. саўлада́нне
Р. саўлада́ння
Д. саўлада́нню
В. саўлада́нне
Т. саўлада́ннем
М. саўлада́нні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

саўлада́нне ср. совладе́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саўлада́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. саўладаць ​2; сумеснае валоданне чым‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саўлада́ць², -а́ю, -а́еш, -а́е; незак. (спец.).

Уладаць чым-н. сумесна з кім-н.

|| наз. саўлада́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суўлада́нне саўлада́нне н. Mítbesitz m -(e)s, Míteigentum m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

совладе́ние саўлада́нне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Mítbesitz

m -es суме́снае вало́данне, саўлада́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)