Сахалі́н

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. Сахалі́н
Р. Сахалі́на
Д. Сахалі́ну
В. Сахалі́н
Т. Сахалі́нам
М. Сахалі́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Сахалін

т. 14, с. 204

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Сахалі́н м Sachalín n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Сахали́н о. Сахалі́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Sakhalin

[ˈsækəli:n]

во́страў Сахалі́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

ні́ўхі, -аў, адз. ніўх, -а, м.

Народ, які жыве па ніжнім цячэнні ракі Амур і на востраве Сахалін (устарэлая назва — гілякі).

|| ж. ні́ўхка, -і, ДМ -хцы, мн. -і, -хак.

|| прым. ні́ўхскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Sachalin ~u

м. Сахалін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ні́ўхі, ‑аў; адз. ніўх, ‑а, м.; ніўхка, ‑і, ДМ ‑хцы; мн. ніўхкі, ‑хак; ж.

Народ, які жыве па ніжняму цячэнню Амура і на востраве Сахалін (устарэлая назва — гілякі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́страў, ‑рава; мн. астравы; м.

Частка сушы, акружаная з усіх бакоў вадою. Востраў Сахалін. // Узвышша сярод балота, грудок, выспа. // Участак, які вылучаецца чым‑н. сярод навакольнай мясцовасці. Астравы вёсак сярод палёў. □ Цэлы востраў кустоў барбарысу з чырвонымі ягадамі палаў на сонцы! Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АХА́,

горад у Расіі, цэнтр раёна Сахалінскай вобл., у паўн.-ўсх. частцы в-ва Сахалін. Вядомы з 1880. 35,6 тыс. ж. (1994). Звязаны чыг. лініяй з портам Маскальво. Цэнтр нафтавай і газавай прам-сці Сахаліна. Металаапр., дрэваапр., харч. прам-сць; вытв-сць буд. Матэрыялаў.

т. 2, с. 143

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)