сафі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Чалавек, які карыстаецца сафізмамі для доказу сваіх сцвярджэнняў.

|| ж. сафі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. сафісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сафі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сафі́ст сафі́сты
Р. сафі́ста сафі́стаў
Д. сафі́сту сафі́стам
В. сафі́ста сафі́стаў
Т. сафі́стам сафі́стамі
М. сафі́сце сафі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сафі́ст м. софи́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сафі́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Кніжн.

1. Той, хто карыстаецца сафізмамі для доказу заведама няправільных думак, сцвярджэнняў.

2. Старажытнагрэчаскі мысліцель 5–4 стст. да н. э., які выступаў у якасці прафесійнага настаўніка філасофіі, красамоўства, майстэрства весці спрэчкі.

[Грэч. sophistēs — майстар, мудрэц, ілжэмудрэц.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сафі́ст

(гр. sophistes)

1) платны настаўнік філасофіі і красамоўства ў Стараж. Грэцыі;

2) той, хто карыстаецца сафізмамі для доказу заведама няправільных думак.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

софи́ст сафі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сафі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Кніжн. Жан. да сафіст (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

sophist [ˈsɒfɪst] n. fml сафі́ст, наста́ўнік рыто́рыкі (у Старажытнай Грэцыі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

sofista

м. сафіст

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

sophist

[ˈsɑ:fəst]

n.

сафі́ст -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)