саты́рык, -а, мн. -і, -аў, м.

Аўтар сатырычных твораў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саты́рык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. саты́рык саты́рыкі
Р. саты́рыка саты́рыкаў
Д. саты́рыку саты́рыкам
В. саты́рыка саты́рыкаў
Т. саты́рыкам саты́рыкамі
М. саты́рыку саты́рыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

саты́рык м., лит. сати́рик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саты́рык, ‑а, м.

Пісьменнік, аўтар сатыр; прадстаўнік сатырычнага напрамку ў якім‑н. відзе мастацтва. К. Крапіва, выступаючы ў ролі драматурга, шмат у чым заставаўся верным свайму таленту бытапісальніка і сатырыка. Гіст. бел. сав. літ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саты́рык м. літ., маст. Satíriker m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

саты́рык

(лац. satiricus, ад гр. satyrikos = сатырычны)

прадстаўнік сатырычнага напрамку ў літаратуры і мастацтве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

satirist [ˈsætərɪst] n. саты́рык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сати́рик лит. саты́рык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

satyryk

м. сатырык

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

satirist

[ˈsætərɪst]

n.

саты́рык -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)