сарацы́нка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. сарацы́нка сарацы́нкі
Р. сарацы́нкі сарацы́нак
Д. сарацы́нцы сарацы́нкам
В. сарацы́нку сарацы́нак
Т. сарацы́нкай
сарацы́нкаю		 сарацы́нкамі
М. сарацы́нцы сарацы́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сарацы́нка ж., уст. сараци́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сарацы́нка,

гл. сарацыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сараци́нка сарацы́нка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сарацы́ны, ‑аў; адз. сарацын, ‑а, м.; сарацынка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. сарацынкі, ‑нак; ж.

1. У антычных гісторыкаў — качавое племя заходняй і паўднёвай Еўропы.

2. У эпоху сярэдневякоўя — арабы і наогул усе мусульмане.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)