сарацы́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. сарацы́н сарацы́ны
Р. сарацы́на сарацы́наў
Д. сарацы́ну сарацы́нам
В. сарацы́на сарацы́наў
Т. сарацы́нам сарацы́намі
М. сарацы́не сарацы́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

сарацы́н м., уст. сараци́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сарацы́н,

гл. сарацыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сараци́н ист. сарацы́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

сарацы́ны, ‑аў; адз. сарацын, ‑а, м.; сарацынка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. сарацынкі, ‑нак; ж.

1. У антычных гісторыкаў — качавое племя заходняй і паўднёвай Еўропы.

2. У эпоху сярэдневякоўя — арабы і наогул усе мусульмане.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)