самава́рчык
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
самава́рчык |
самава́рчыкі |
| Р. |
самава́рчыка |
самава́рчыкаў |
| Д. |
самава́рчыку |
самава́рчыкам |
| В. |
самава́рчык |
самава́рчыкі |
| Т. |
самава́рчыкам |
самава́рчыкамі |
| М. |
самава́рчыку |
самава́рчыках |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
самава́рчык, ‑а, м.
Разм. Памянш.-ласк. да самавар. Выспаўшыся на поўнае вока, .. [пан Ян] спаражняў, як з пахмелля, самаварчык упрыкуску. Брыль. Насупраць уваходу стаяў стол, накрыты белым абрусам, а на стале ўжо весела пашумліваў самаварчык, ведучы сваю няўпынную гутарку. Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
самава́р, -а, мн. -ы, -аў, м.
Металічнае прыстасаванне для кіпячэння вады з награвальнай трубой у сярэдзіне.
Ставіць с. (пачаць кіпяціць ваду ў самавары). Электрычны с.
|| памянш. самава́рчык, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. самава́рны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)