салаўі́ны гл. салавей.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

салаўі́ны

прыметнік, прыналежны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. салаўі́ны салаўі́ная салаўі́нае салаўі́ныя
Р. салаўі́нага салаўі́най
салаўі́нае		 салаўі́нага салаўі́ных
Д. салаўі́наму салаўі́най салаўі́наму салаўі́ным
В. салаўі́ны (неадуш.)
салаўі́нага (адуш.)		 салаўі́ную салаўі́нае салаўі́ныя (неадуш.)
салаўі́ных (адуш.)
Т. салаўі́ным салаўі́най
салаўі́наю		 салаўі́ным салаўі́нымі
М. салаўі́ным салаўі́най салаўі́ным салаўі́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

салаўі́ны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. салаўі́ны салаўі́ная салаўі́нае салаўі́ныя
Р. салаўі́нага салаўі́най
салаўі́нае		 салаўі́нага салаўі́ных
Д. салаўі́наму салаўі́най салаўі́наму салаўі́ным
В. салаўі́ны (неадуш.)
салаўі́нага (адуш.)		 салаўі́ную салаўі́нае салаўі́ныя (неадуш.)
салаўі́ных (адуш.)
Т. салаўі́ным салаўі́най
салаўі́наю		 салаўі́ным салаўі́нымі
М. салаўі́ным салаўі́най салаўі́ным салаўі́ных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

салаўі́ны соловьи́ный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

салаўі́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да салаўя (у 1 знач.), належыць яму. Салаўіны пошчак. □ Плыве салаўіная песня, Ноч зорная спіць у гаі. Ляпёшкін. Ліся, шчаслівая Ноч салаўіная, Покуль каханы са мной. Карызна. // Які з’яўляецца месцам, дзе жывуць салаўі. Салаўіны гай, густы і цёмны, Многа бачыў радасці і слёз. Бялевіч.

2. Уласцівы салаўю; такі, як у салаўя. Пад мурог-мяжою, над калыскай сына Спевам салаўіным Песню папявала [жняя]. Глебка. Расла яшчэ за князем на ўзбярэжжы Дзвіны-ракі дзяўчына-красуня, разумніца і рукадзельніца, з голасам салаўіным, з косамі, як чысты лён. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

салаве́й, -лаўя́, мн. -лаўі́, -лаўёў, м.

1. Буравата-шэрая маленькая пеўчая птушка атрада вераб’інападобных, якая вылучаецца прыгожым спевам.

Ля рэчкі зацёхкаў с.

2. перан. Пра чалавека, які славіцца чыстым, прыгожым голасам, выключным вакальным майстэрствам (разм.).

3. перан. Пра гаваруна, балбатуна, які прыгожа гаворыць, многа абяцае (іран.).

◊

Пець (залівацца) салаўём — гаварыць красамоўна, з захапленнем.

|| ласк. салаве́йка, -і, мн. -і, -аў, м. і сало́ўка, -і, мн. -і, -аў, м. (нар.-паэт.).

|| прым. салаўі́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

соловьи́ный салаўі́ны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́свіст, -у, М -сце, м.

Асобая манера свістаць, свіст.

Салаўіны п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пры́свіст, -у, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Свіст, які суправаджае спевы.

Салаўіны п.

2. Свісцячы прыгук.

Гаварыць з прысвістам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́шчак, -у, мн. -і, -аў, м.

1. Пералівісты дрыжачы гук; трэль.

Салаўіны п.

2. Водгук, рэха.

Застукаў дзяцел, і пайшоў па лесе п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)