саксафо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Медны духавы музычны інструмент, па тэмбры блізкі да кларнета.

|| прым. саксафо́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

саксафо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. саксафо́н саксафо́ны
Р. саксафо́на саксафо́наў
Д. саксафо́ну саксафо́нам
В. саксафо́н саксафо́ны
Т. саксафо́нам саксафо́намі
М. саксафо́не саксафо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

саксафо́н м., муз. саксофо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

саксафо́н, ‑а, м.

Медны духавы музычны інструмент.

[Фр. saxophone ад грэч. phōnē — гук.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Саксафон 1/432; 7/310; 9/322 (іл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

саксафон

т. 14, с. 92

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

саксафо́н м. муз. Saxophon [Saxofón] n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

саксафо́н

(фр. saxophone, ад бельг. A. Sax = прозвішча бельг. музычнага майстра + гр. phone = гук)

медны духавы музычны інструмент, блізкі да кларнета.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

саксофо́н муз. саксафо́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

saxophone [ˈsæksəfəʊn] n. mus. саксафо́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)