са́гаўнік

‘драўніна’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. са́гаўнік
Р. са́гаўніку
Д. са́гаўніку
В. са́гаўнік
Т. са́гаўнікам
М. са́гаўніку

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

са́гаўнік

‘дрэва’

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. са́гаўнік са́гаўнікі
Р. са́гаўніка са́гаўнікаў
Д. са́гаўніку са́гаўнікам
В. са́гаўнік са́гаўнікі
Т. са́гаўнікам са́гаўнікамі
М. са́гаўніку са́гаўніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

са́гаўнік, -ка, (о древесине и собир.) -ку м., бот. са́говник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

са́гаўнік, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Трапічнае дрэва класа сагавых, падобнае на пальму. / ‑у, у знач. зб. Пасадка сагаўніку.

2. ‑у; толькі адз. Драўніна гэтага дрэва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

са́гаўнік

(ад малайск. sagu = сага)

дрэва класа сагаўнікавых, падобнае на пальму, якое пашырана ў тропіках; дае сага, каштоўную драўніну; шырока вырошчваецца як дэкаратыўнае.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

са́говник бот. са́гаўнік, -ку м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)