Рэ́чыца

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Рэ́чыца
Р. Рэ́чыцы
Д. Рэ́чыцы
В. Рэ́чыцу
Т. Рэ́чыцай
Рэ́чыцаю
М. Рэ́чыцы

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Рэ́чыца ж., г. Ре́чица

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рэ́чыца ж Réčyca i Rétschyza n -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Рэчыца,

горад у Гомельскай вобласці.

т. 14, с. 37

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Рэчыца,

вёска ў Камянецкім р-не.

т. 14, с. 38

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Рэчыца,

вёска ў Чэрыкаўскім р-не.

т. 14, с. 38

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Рэчыца,

рабочы пасёлак у Столінскім р-не.

т. 14, с. 38

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Ре́чица г. Рэ́чыца, -цы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рэ́чышча ’паглыбленне на паверхні зямлі, па якім цячэ рака’ (ТСБМ, Байк. і Некр.), рэ́чыца ’старое рэчышча’ (ЛА, 2), рачы́шча ’тс’ (чэрв., Сл. ПЗБ), ро́чышча ’месца, дзе цякла рака’ (Яшк.). Укр. річище, польск. rzeczysko, в.-луж. rěčišćo, rěčnišćo, чэш. řečiště, славацк. riečište ’рэчышча’, балг. рѐчище ’тс’. Прасл. *rečišče. Ад рака (гл.), як багнішча < багна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ВЕТВ,

возера ў Рэчыцкім р-не Гомельскай вобл., у бас. р. Бярэзіна, за 13 км на ПнЗ ад г. Рэчыца. Пл. 0,2 км². Поймавае.

т. 4, с. 121

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)