рысу́нак

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рысу́нак рысу́нкі
Р. рысу́нка рысу́нкаў
Д. рысу́нку рысу́нкам
В. рысу́нак рысу́нкі
Т. рысу́нкам рысу́нкамі
М. рысу́нку рысу́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рысу́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

Тое, што і малюнак.

Майстар рысунка.

|| прым. рысу́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рысу́нак, -нка м. рису́нок

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рысунак 3/216

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

рысу́нак, ‑нка, м.

Тое, што і малюнак. Рысунак сябрам спадабаўся. Яны палажылі яго ў канверт і адправілі пісьмо Жуку нелегальна. Ці атрымаў яго адрасат і як паставіўся да рысунка, сябры не дазналіся. Колас. — Я, таварыш інжынер, не магу разабрацца ў гэтых справах, я нідзе не вучылася, якія-небудзь вялікія там пабудовы бачыла толькі калі-небудзь на здымках, на рысунках. Чорны. Ёсць у апавяданні таксама цікавы псіхалагічны рысунак Веранікі і самога лірычнага героя, ад імя якога апавяданне вядзецца. Лойка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рысу́нак м. Zéichnung f -, -en; Ábbildung f -, -en; Múster n -s - (узор)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

рысу́нак

(польск. rysunek, ад с.-в.-ням. rizen)

перадача на плоскасці прадметаў пры дапамозе алоўка, пяра, вугалю, фарбаў і інш.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Рыс́унак, русы́нак ’малюнак’ (брасл., калінк., Сл. ПЗБ), ’малюнак’, ’чарцёж’ (Байк. і Некр.). З рус. рису́нок.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

клятча́сты, -ая, -ае.

Які мае ўзор, рысунак у клетку¹ (у 3 знач.).

Клятчастае кашнэ.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гравіро́ўка, -і, ДМ -ро́ўцы, ж.

1. гл. гравіраваць.

2. мн. -і, -ро́вак. Рысунак або надпіс, выразаны на чым-н.

Ваза з гравіроўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)