ры́мар, -а, мн. -ы, -аў, м.

Майстар, які шые раменную вупраж (хамуты, сёдлы, вуздэчкі).

|| прым. ры́марскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ры́мар

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ры́мар ры́мары
Р. ры́мара ры́мараў
Д. ры́мару ры́марам
В. ры́мара ры́мараў
Т. ры́марам ры́марамі
М. ры́мару ры́марах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ры́мар м. шо́рник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ры́мар, ‑а, м.

Майстар, які займаецца вырабам раменнай вупражы. Клім змалку парабкаваў, потым трохі навучыўся на рымара і шыў хамуты. Кулакоўскі.

[З польск.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́мар м. Sáttler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ры́мар

(польск. rymarz, ад ням. Riemer)

майстар, які вырабляе раменную вупраж.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Ры́мар ’майстар, які вырабляе вупраж’ (ТСБМ, ТС; ваўк., смарг., лід., Сл. ПЗБ; ЛА, Сцяшк. Мат.), рымарня ’рымарская майстэрня’ (ТСБМ), рымарства ’рамяство рымара’ (ТСБМ), ст.-бел. рымаръ, римаръ, римарь, ремарь (1502). З польск. rymarz ’тс’, якое з ням. Riemer ’рымар’ (< ням. Riemen ’рамень’) (Брукнер, 472).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

saddler [ˈsædlə] n. ры́мар

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сбру́йщик ры́мар, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

шо́рник ры́мар, -ра м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)