руі́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
руі́нны |
руі́нная |
руі́ннае |
руі́нныя |
| Р. |
руі́ннага |
руі́ннай
руі́ннае |
руі́ннага |
руі́нных |
| Д. |
руі́ннаму |
руі́ннай |
руі́ннаму |
руі́нным |
| В. |
руі́нны (неадуш.)
руі́ннага (адуш.) |
руі́нную |
руі́ннае |
руі́нныя (неадуш.)
руі́нных (адуш.) |
| Т. |
руі́нным |
руі́ннай
руі́ннаю |
руі́нным |
руі́ннымі |
| М. |
руі́нным |
руі́ннай |
руі́нным |
руі́нных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
руі́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да руіны (у 1 знач.). Руінны мармур.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
руі́на, -ы, мн. -ы, руі́н, ж.
1. звычайна мн. Рэшткі разбуранага збудавання, паселішча.
2. перан. Стары, зусім нямоглы чалавек (разм.).
Стаць руінай.
|| прым. руі́нны, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)