ру́ш

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ру́ш ру́шы
Р. ру́ша ру́шаў
Д. ру́шу ру́шам
В. ру́ш ру́шы
Т. ру́шам ру́шамі
М. ру́шы ру́шах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

руш м. рюш

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руш, ‑а, м.

Палоска лёгкай тканіны, сабраная ў зборкі для абшыўкі чаго‑н.

[Фр. ruche.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

руш​II м. кравец. Rüsche f -, -n, Kráuse f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

руш

(фр. ruche)

палоска лёгкай тканіны, сабраная ў зборкі для абшыўкі чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Руш ’палоска лёгкай тканіны, сабранай у зборкі, для абшыўкі чаго-небудзь’ (ТСБМ). Праз рускае рюш ’тс’ або непасрэдна з ням. Rüsche ’фальбона на сукенцы’ < франц. ruche. (Фасмер, 3, 534).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

руш!​I (каманда) marsch!, los!

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ruche [ru:ʃ] n. руш

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

рюш руш, род. ру́ша м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ру́шыць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. ру́шу ру́шым
2-я ас. ру́шыш ру́шыце
3-я ас. ру́шыць ру́шаць
Прошлы час
м. ру́шыў ру́шылі
ж. ру́шыла
н. ру́шыла
Загадны лад
2-я ас. ру́ш ру́шце
Дзеепрыслоўе
цяп. час ру́шачы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)