руні́чны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. руні́чны руні́чная руні́чнае руні́чныя
Р. руні́чнага руні́чнай
руні́чнае		 руні́чнага руні́чных
Д. руні́чнаму руні́чнай руні́чнаму руні́чным
В. руні́чны (неадуш.)
руні́чнага (адуш.)		 руні́чную руні́чнае руні́чныя (неадуш.)
руні́чных (адуш.)
Т. руні́чным руні́чнай
руні́чнаю		 руні́чным руні́чнымі
М. руні́чным руні́чнай руні́чным руні́чных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

руні́чны руни́ческий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

руні́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рунаў. Рунічнае пісьмо.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ру́ны, рун, адз. ру́на, -ы, ж.

1. Старажытныя пісьмёны пераважна скандынаваў, якія захаваліся ў надпісах на камянях, зброі і іншых прадметах.

2. Старадаўнія народныя эпічныя песні ў карэлаў, фінаў і эстонцаў.

|| прым. руні́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Рунічнае пісьмо.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

руни́ческий филол. руні́чны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Футарк (рунічны алфавіт) 9/183

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)