ру́нны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
ру́нны |
ру́нная |
ру́ннае |
ру́нныя |
| Р. |
ру́ннага |
ру́ннай
ру́ннае |
ру́ннага |
ру́нных |
| Д. |
ру́ннаму |
ру́ннай |
ру́ннаму |
ру́нным |
| В. |
ру́нны (неадуш.)
ру́ннага (адуш.) |
ру́нную |
ру́ннае |
ру́нныя (неадуш.)
ру́нных (адуш.) |
| Т. |
ру́нным |
ру́ннай
ру́ннаю |
ру́нным |
ру́ннымі |
| М. |
ру́нным |
ру́ннай |
ру́нным |
ру́нных |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsblm1996.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
руно́, -а́, н. (спец.).
Шэрсць авечкі.
Тонкае р.
Залатое р. (перан.: пра багацце; кніжн. [паводле старажытнага міфа пра герояў, якія ажыццявілі падарожжа ў Калхіду ў пошуках залатога руна чароўнага барана]).
|| прым. ру́нны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ру́нный обл., спец. ру́нны; см. руно́II.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)