румя́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. румя́нка румя́нкі
Р. румя́нкі румя́нак
Д. румя́нцы румя́нкам
В. румя́нку румя́нкі
Т. румя́нкай
румя́нкаю		 румя́нкамі
М. румя́нцы румя́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

румя́нка ж., бот. румя́нка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

румя́нка бот. румя́нка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

румя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Стэпавая двухгадовая расліна сямейства бурачнікавых з цвёрдымі шурпатымі лістамі і пурпурнымі кветкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Румя́нка ’роўная, без пад’ёмаў і спускаў дарога’ (беласт., Ніва, 1980, 9 сакав.). Параўн. польск. дыял. rum ’праход, вольны шлях’. Гл. рум 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)