румы́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. румы́н румы́ны
Р. румы́на румы́наў
Д. румы́ну румы́нам
В. румы́на румы́наў
Т. румы́нам румы́намі
М. румы́не румы́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

румы́н румы́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

румы́н,

гл. румыны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

румы́н м Rumäne m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

до́йна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

Народная лірычная песня румын і малдаван.

Над Днястром плыла малдаўская д.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Rumun

м. румын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

румы́нскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да Румыніі, румын, належыць ім. Румынская мова. Румынская Народная Рэспубліка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Romanian​1 [rʊˈmeɪniən] n.

1. румы́н; румы́нка;

the Romanians румы́ны

2. румы́нская мо́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Rumäne

m -n, -n румы́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

румы́ны, ‑н; адз. румын, ‑а, м.; румынка, і, ДМ ‑нцы; мн. румынкі, ‑нак; ж.

Народ, які складае асноўнае насельніцтва Румыніі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)