рудзя́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. рудзя́к
Р. рудзяку́
Д. рудзяку́
В. рудзя́к
Т. рудзяко́м
М. рудзяку́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

рудзя́к, -ку́ м., горн. рудя́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рудзя́к, ‑у, м.

Жалезістае камяністае ўтварэнне, якое сустракаецца ў дзярнова-падзолістых, лесастэпавых і забалочаных глебах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рудя́к горн. рудзя́к, -ку́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

артштэ́йн

(ням. Ortstein)

цёмна-бурая скарынка або праслойка пяску ці пясчаніку, што утвараецца ў ніжнім гарызонце некаторых падзолістых і лясных глеб; рудзяк.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)