рубі́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Апарат для ўключэння, выключэння і пераключэння моцных электрычных токаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рубі́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. рубі́льнік рубі́льнікі
Р. рубі́льніка рубі́льнікаў
Д. рубі́льніку рубі́льнікам
В. рубі́льнік рубі́льнікі
Т. рубі́льнікам рубі́льнікамі
М. рубі́льніку рубі́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рубі́льнік м. руби́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Рубільнік 3/189; 9/161

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

рубі́льнік, ‑а, м.

Ручны выключальнік якіх‑н. электрычных установак. Зноў націснута ручка рубільніка — і турбіна спыняецца. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рубільнік

т. 13, с. 421

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

рубі́льнік м. эл. Hébelschalter m -s, -, Mésserschalter m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Рубі́льнік ’ручны выключальнік якіх-небудзь электрычных установак’ (ТСБМ). З рус. руби́льник ’тс’, якое з’яўляецца калькай з англ. chopper‑switch, дзе chop ’сячы, высякаць’ (рус. руби́ть) і switch ’выключаць (электрычнасць)’ (Шанскі-Баброва, 276).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

руби́льник техн. рубі́льнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іскры́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́ць; незак.

Даваць іскры пры недастаткова поўным кантакце ў электраправодцы.

Рубільнік і.

|| наз. іскрэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)