ро́стр

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ро́стр ро́стры
Р. ро́стра ро́страў
Д. ро́стру ро́страм
В. ро́стр ро́стры
Т. ро́страм ро́страмі
М. ро́стры ро́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ростр м., ист. ростр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ростр ист. ростр, род. ро́стра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ростр, ‑а, м.

Гіст. Таран у выглядзе галавы якой‑н. жывёлы на насавой частцы старажытнарымскага ваеннага карабля для панясення ўдараў караблю праціўніка.

[Ад лац. rostrum — насавая частка судна, нос карабля.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ростр ’таран у выглядзе галавы якой-небудзь жывёлы на насавой частцы стараж.-рымскага ваеннага карабля’ (ТСБМ). Праз рус. мову з лац. rostrum ’нос карабля’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)