рване

Том: 30, старонка: 37.

img/30/30-037_0236_Рване.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

рвану́ць

дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. рвану́ рванё́м
2-я ас. рване́ш рваняце́
3-я ас. рване́ рвану́ць
Прошлы час
м. рвану́ў рвану́лі
ж. рвану́ла
н. рвану́ла
Загадны лад
2-я ас. рвані́ рвані́це
Дзеепрыслоўе
прош. час рвану́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Запрэ́нткі ’вельмі хуткі’ (Сл. паўн.-зах.). З польск. za ’надта’ + prędki ’хуткі’ (Сл. паўн.-зах., 2, 243). Відаць, да гэтага ж кораня і запрэ́ндзіцца ’уздумаць’, але прыклад «Як яму завэндзіцца, дык і заґізуя» (Сл. паўн.-зах.) можна тлумачыць іначай ’як яму заспяшаецца, дык і рване’: ад pręd‑ утворана prędzič ’хутка рухацца, спяшацца’, а потым дадаецца ‑ца < się і за‑ < za‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)