раўня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е; незак., што.

1. Рабіць роўным, гладкім.

Р. дарожку.

2. Размяшчаць у адзін рад па прамой лініі.

Р. рады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раўня́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. раўня́ю раўня́ем
2-я ас. раўня́еш раўня́еце
3-я ас. раўня́е раўня́юць
Прошлы час
м. раўня́ў раўня́лі
ж. раўня́ла
н. раўня́ла
Загадны лад
2-я ас. раўня́й раўня́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час раўня́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

раўня́ць несов. ровня́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раўня́ць, ‑я́ю, ‑я́еш, ‑я́е; незак., што.

1. Тое, што і раўнаваць ​1. Міканор назначыў тых, якія падышлі цяпер, раскідаць горкі, раўняць, утоптваць. Мележ. Вочы .. [Волькі] я раўняў заўсёды з незабудкамі рачнымі, усмешку — з усмешкаю ранішняга сонца. Нікановіч.

2. Размяшчаць у адзін рад па прамой лініі. Мужчыны з чырвонымі бантамі на грудзях наводзяць парадак, раўняюць рады. Жычка. Зноў пад’ём. Між соснаў і арэшын Мы раўняем строй свой баявы. Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раўня́ць

1. gléichmachen аддз vt, áusgleichen vt;

раўня́ць рады́ вайск die Réihen (áus)ríchten;

2. разм (каго-н з кім-н) j-n j-m gléichstellen аддз [gléichsetzen аддз]

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Раўня́ць ’выроўніваць; параўноўваць між сабой’ (Нас., Бяльк., Сл. ПЗБ), ітэратыў роўнёва́ць ’тс’ (ТС), параўн. укр. рівня́ти, рус. ровня́ть, ст.-рус. ровняти, балг. равня́. Суадноснае з раўнаць (гл.); паводле Карскага (1, 323), гэта асобныя марфалагічныя ўтварэнні, што магчыма, узыходзяць да розных зыходных форм, параўн. ро́вень: я ровень ёму (ТС) (< *orvьnь?). Гл. роўны (роўня), ровень.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ровня́ть несов. раўнава́ць, раўня́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

flatten [ˈflætn] v. раўня́ць, разраўно́ўваць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

раўне́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раўняць, раўняцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Раўна́ць (ровна́ць) ’раўняць, параўноўваць; даваць пароўну’ (Нас.), ’раўняць, параўноўваць’ (Ян.), стараж.-рус. ровнати ’тс’ (Смаленская грамата 1229 г.), параўн. укр. рівня́ти, рімна́ти ’раўняць; параўноўваць’, польск. równać ’тс’, чэш. rovnati ’тс’, славен. ravnáti ’раўняць; рабіць роўным’. Сюды ж ітэратыў раўнава́ць ’раўняць; параўноўваць’ (ТСБМ, Нас., Арх. Федар.), роўнава́ць ’тс’ (ТС). Ад ро́ўны (< *orvьnъ), гл. Параўн. раўняць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)