Расі́я

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Расі́я
Р. Расі́і
Д. Расі́і
В. Расі́ю
Т. Расі́яй
Расі́яю
М. Расі́і

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Расія 5/443; 9/118, 367, 470; 10/174, 313

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Расія

т. 13, с. 320

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Расі́я ж. Rússland n -s;

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ВЯЛІ́КАЯ РАСІ́Я,

афіцыйная назва з 2-й пал. 17 ст. еўрап. часткі Рус. дзяржавы, населенай пераважна рускімі. У царскім тытуле ўжывалася з 16 ст. Як геагр. паняцце ўзнікла ў сувязі з далучэннем да Расіі Левабярэжнай Украіны (Малой Расіі). З 19 ст. часцей выкарыстоўваўся тэрмін Велікаросія.

т. 4, с. 382

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Russia

[ˈrʌʃə]

Расе́я, Расі́я

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Росси́я Расі́я, -сі́і ж.;

Росси́йская Федера́ция Расі́йская Федэра́цыя.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Rosja

ж. Расія

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прэфе́кт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў м.

1. У Старажытным Рыме: адміністрацыйная, судовая або ваенная пасада, а таксама асоба, якая яе займае.

2. У шэрагу дзяржаў: службовая асоба — кіраўнік цэнтральнага (Румынія) або рэгіянальнага (Расія) урада на месцах.

3. У некаторых краінах: начальнік гарадской паліцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыго́нніцкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да прыгонніка, да прыгонніцтва. Прыгонніцкі лад. □ Расія прыгонніцкая няўхільна саступалі месца Расіі буржуазнай. «ЛіМ».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)