Verbum

анлайнавы слоўнік

раску́рванне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

раску́рванне ср., в разн. знач. раску́ривание

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раску́рванне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. раскурваць — раскурыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раскуры́ць, -куру́, -ку́рыш, -ку́рыць; -ку́раны; зак., што.

1. Распаліць (папяросу, цыгару, люльку).

2. Выкурыць (разм.).

|| незак. раску́рваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. раску́рванне,-я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раску́ривание раску́рванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раску́рка ж., разг. раску́рка, -кі ж., раску́рванне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)