раско́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. раско́с раско́сы
Р. раско́су раско́саў
Д. раско́су раско́сам
В. раско́с раско́сы
Т. раско́сам раско́самі
М. раско́се раско́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

раско́с, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Распорка, якая ставіцца пад касым вуглом да гарызантальных або вертыкальных частак канструкцыі.

|| прым. раско́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раско́с, -су м., спец. раско́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раско́с техн. раско́с, -су м., кася́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раско́с, ‑а, м.

Спец. Распорка, якая ставіцца пад касым вуглом да гарызантальных або вертыкальных частак канструкцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раско́с м спец Strébe f -, -n, Spréize f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

раско́с

1. Луг з купінамі і пнямі (Сен. Касп.).

2. Двайны пакос (Хоц. Бяльк.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Strébe

f -, -n буд. падпо́рка, распо́рка, кро́квенны казёл, раско́с

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)