раманскія мовы

т. 13, с. 296

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

рама́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. рама́нскі рама́нская рама́нскае рама́нскія
Р. рама́нскага рама́нскай
рама́нскае		 рама́нскага рама́нскіх
Д. рама́нскаму рама́нскай рама́нскаму рама́нскім
В. рама́нскі (неадуш.)
рама́нскага (адуш.)		 рама́нскую рама́нскае рама́нскія (неадуш.)
рама́нскіх (адуш.)
Т. рама́нскім рама́нскай
рама́нскаю		 рама́нскім рама́нскімі
М. рама́нскім рама́нскай рама́нскім рама́нскіх

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

балка́на-рама́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. балка́на-рама́нскі балка́на-рама́нская балка́на-рама́нскае балка́на-рама́нскія
Р. балка́на-рама́нскага балка́на-рама́нскай
балка́на-рама́нскае		 балка́на-рама́нскага балка́на-рама́нскіх
Д. балка́на-рама́нскаму балка́на-рама́нскай балка́на-рама́нскаму балка́на-рама́нскім
В. балка́на-рама́нскі (неадуш.)
балка́на-рама́нскага (адуш.)		 балка́на-рама́нскую балка́на-рама́нскае балка́на-рама́нскія (неадуш.)
балка́на-рама́нскіх (адуш.)
Т. балка́на-рама́нскім балка́на-рама́нскай
балка́на-рама́нскаю		 балка́на-рама́нскім балка́на-рама́нскімі
М. балка́на-рама́нскім балка́на-рама́нскай балка́на-рама́нскім балка́на-рама́нскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Romance languages

рама́нскія мо́вы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

рама́нскі románisch;

рама́нскія мо́вы лінгв románische Spráchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Romance [rəʊˈmæns] adj. рама́нскі;

Romance languages рама́нскія мо́вы;

Romance culture рама́нская культу́ра;

Spanish is a Romance language. Іспанская мова належыць да групы раманскіх моў.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Latin

[ˈlætən]

1.

n.

лаці́нская мо́ва, лаці́на f.

2.

adj.

1) лаці́нскі

Latin peoples — рама́нскія наро́ды

2) ры́ма-каталі́цкі

3) лаці́наамэрыка́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

АНКО́НА

(Ancona),

горад і порт на У Цэнтр. Італіі, на Адрыятычным моры. Адм. ц. правінцыі Анкона і вобласці Марке. 104 тыс. ж. (1990). Машынабудаванне (у т. л. суднабудаванне), нафтаперапр., лёгкая, харч. прам-сць; вытв-сць муз. інструментаў, маёлікі, вырабаў са шкла. Рыбалоўства. Ун-т. Нац. музей вобласці Марке, карцінная галерэя. Помнікі ант. і сярэдневяковай архітэктуры: трыумфальная арка Траяна (пасля 115), раманскія і гатычная пабудовы 12—15 ст. Бальнеалагічны курорт. Ваенна-марская база.

т. 1, с. 374

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мо́ва, -ы, мн. -ы, моў, ж.

1. Сродак падтрымання зносін паміж людзьмі і выказвання думкі з уласцівымі яму фанетыка-граматычным ладам і лексічным фондам.

Беларуская м.

Класічныя мовы.

2. Сукупнасць пэўных сродкаў выражэння думкі, уласцівых індывідуальнай манеры пісьменніка; стыль.

М.

Янкі Купалы.

Літаратурная м.

3. Здольнасць гаварыць.

У хворага адняло мову.

4. Сістэма знакаў, гукаў, сігналаў, якія перадаюць інфармацыю.

М. лічбаў.

М. формул.

5. Асаблівасць маўлення, манера гаварыць.

Дзіцячая м.

6. адз., перан., чаго. Тое, што тлумачыць сабой што-н., паясняе.

М. фактаў.

○

Аналітычныя мовы — мовы, у якіх граматычныя адносіны выражаюцца службовымі словамі, парадкам слоў, інтанацыяй і інш.

Жывая мова — мова, на якой гаворыць дадзены народ у дадзены перыяд.

Індаеўрапейскія мовы — мовы, што ўваходзяць у індаеўрапейскую сям’ю моў (славянскія, германскія, раманскія і інш.).

Мёртвая мова — старажытная мова, якая вядома толькі па пісьмовых помніках.

Эзопаўская мова — алегарычная мова, пры дапамозе якой хаваецца прамы сэнс выказвання.

◊

Знайсці агульную мову — прыйсці да згоды.

|| прым. мо́ўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ГО́ФМАНСТАЛЬ

(Hofmannsthal) Гуга фон (1.2.1874, Вена — 15.7.1929),

аўстрыйскі пісьменнік і драматург, прадстаўнік т.зв. венскай школы імпрэсіянізму. Вывучаў права і раманскія мовы і л-ры ў Вене. У 1906 пачаў супрацоўніцтва з кампазітарам Р.Штраусам, для якога напісаў п’есы-лібрэта «Электра» (1906, паводле аднайм. драмы 1904) і «Кавалер руж» (1911). У 1917 разам з М.Райнгартам заснаваў Зальцбургскі муз. фестываль. Аўтар аднаактовых вершаваных драм «Смерць Тыцыяна» (1892), «Дурань і смерць» (1894), п’ес «Эдып і сфінкс» (1906), «Вяртанне Крысціны дамоў» (1910), «Зальцбургскі вялікі тэатр жыцця» (1922), «Вежа» (1925), у якіх захапленне артыстычнай атмасферай і культурай вытанчаных формаў старой Вены спалучаецца з трывожным роздумам аб праблемах сучаснасці. У лірычных вершах (зб. «Вершы і маленькія драмы», 1907), апавяданнях (зб. «Казка 672 начы і іншыя апавяданні», 1895), кнізе эсэ «Паэт і наш час» (1907) па-імпрэсіянісцку тонка перадаў уражанні быцця, нюансы стану душы, непарыўнае адзінства чалавечай гісторыі і культуры.

Г.В.Сініла.

т. 5, с. 374

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)