разгі́б, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. разагнуць.

2. Месца, дзе прадмет разагнуты.

Старонкі пацерліся на разгібе.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разгі́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. разгі́б разгі́бы
Р. разгі́бу разгі́баў
Д. разгі́бу разгі́бам
В. разгі́б разгі́бы
Т. разгі́бам разгі́бамі
М. разгі́бе разгі́бах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разгі́б, -бу м. разги́б

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разгі́б, ‑у, м.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. разгібаць — разагнуць.

2. Месца, дзе прадмет разагнуты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разги́б м.

1. (действие) разгіна́нне, -ння ср., разгі́б, -бу м., разгіба́нне, -ння ср.;

2. (место, где разогнуто) разгі́б, -бу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)