разве́дчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. разве́дчык разве́дчыкі
Р. разве́дчыка разве́дчыкаў
Д. разве́дчыку разве́дчыкам
В. разве́дчыка разве́дчыкаў
Т. разве́дчыкам разве́дчыкамі
М. разве́дчыку разве́дчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

разве́дчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Ваеннаслужачы або работнік разведкі (у 3 і 4 знач.).

2. Спецыяліст па разведцы нетраў, карысных выкапняў.

3. Самалёт або карабель, што вядзе разведку (у 1 і 2 знач.).

|| ж. разве́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц (да 1 знач.).

|| прым. разве́дчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

разве́дчык м., в разн. знач. разве́дчик; (научный исследователь со специальной целью — ещё) изыска́тель;

атра́д ко́нных ~каў — отря́д ко́нных разве́дчиков;

па́ртыя ~каў у гара́х — па́ртия разве́дчиков (изыска́телей) в гора́х;

самалёт-р. — самолёт-разве́дчик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

разведчык

т. 13, с. 254

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

разве́дчык, ‑а, м.

1. Той, хто пасланы ў разведку (у 1 знач.), які ўваходзіць у склад разведкі (у 3 знач.). У час гітлераўскай акупацыі егер Мацута быў правадніком і разведчыкам у партызанскім атрадзе. В. Вольскі. Разведчыкі даносілі з усіх бакоў адно: абарона на поўдні і поўначы прарвана. Брыль. // Самалёт або судна, якія вядуць назіранне за праціўнікам.

2. Агент разведкі (у 4 знач.). Як і трэба было чакаць, факір аказаўся разведчыкам адной з вялікіх дзяржаў. Мікуліч.

3. Спецыяліст па разведцы нетраў, па пошуках карысных выкапняў. Разведчыкі выявілі багатыя нафтавыя паклады. // перан. Пра першаадкрывальніка, заснавальніка чаго‑н. Разведчыкі космасу. □ Мы — першыя ў свеце Разведчыкі будучыні, Наватары, багаборцы, Шчасця людскога Нястомныя творцы. Танк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разве́дчык м.

1. вайск. Áufklärer m -s, -, Späher m -s, -;

2. (супрацоўнік разведкі) Kúndschafter m -s, -; Agént m -en, -en, Spión m -s, -e (замежны);

3. геал. Schürfer m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

самалёт-разве́дчык

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. самалёт-разве́дчык самалёты-разве́дчыкі
Р. самалёта-разве́дчыка самалётаў-разве́дчыкаў
Д. самалёту-разве́дчыку самалётам-разве́дчыкам
В. самалёт-разве́дчык самалёты-разве́дчыкі
Т. самалётам-разве́дчыкам самалётамі-разве́дчыкамі
М. самалёце-разве́дчыку самалётах-разве́дчыках

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Заслужаны геолаг-разведчык Беларускай ССР 4/510

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

заслужаны геолаг-разведчык Беларускай ССР

т. 6, с. 551

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

лазу́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Разведчык (звычайна ў тыле ці ў размяшчэнні праціўніка); шпіён.

Паслаць лазутчыка.

|| ж. лазу́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. лазу́тчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)