ра́джа, -ы, мн. -ы, -аў і раджа́, -ы́, мн. -ы́, -э́й, м.

Княжацкі тытул у Індыі, а таксама асоба, якая яго мае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

раджа́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. раджа́ раджы́
Р. раджы́ раджэ́й
Д. раджу́ раджа́м
В. раджу́ раджэ́й
Т. раджо́й
раджо́ю		 раджа́мі
М. раджу́ раджа́х

Іншыя варыянты: ра́джа.

Крыніцы: sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ра́джа

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. ра́джа ра́джы
Р. ра́джы ра́джаў
Д. ра́джу ра́джам
В. ра́джу ра́джаў
Т. ра́джам ра́джамі
М. ра́джу ра́джах

Іншыя варыянты: раджа́.

Крыніцы: biryla1987, krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ра́джа м. ра́джа

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ра́джа́ ра́джа́, -джы́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

раджа́, ‑ы́, м.

Княжацкі тытул у Індыі. // Асоба, якая мае гэты тытул.

[Ад санскр. rājā — цар.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

раджа

т. 13, с. 208

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

raja(h) [ˈrɑ:dʒə] n. hist. раджа́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

radża

ж. раджа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

raja, rajah

[ˈrɑ:dʒə]

n.

ра́джа -ы m. (ты́тул, асо́ба)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)