піяне́рыя

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. піяне́рыя
Р. піяне́рыі
Д. піяне́рыі
В. піяне́рыю
Т. піяне́рыяй
піяне́рыяю
М. піяне́рыі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піяне́рыя собир., ж. пионе́рия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піяне́рыя, ‑і, ж., зб.

Піянеры (гл. піянер у 4 знач.). — Хто гэта даглядае так магілу? — спытаў Лыкоўскі. — Піянерыя наша, — адказаў дзед Нічыпар. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пионе́рия собир., разг. піяне́рыя, -рыі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паспабо́рнічаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Спаборнічаць некаторы час. — Ну што, піянерыя, паспаборнічаем? Рунец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расхаладзе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.

Разм. Стаць раўнадушным, халодным да каго‑, чаго‑н. [Віктар Сяргеевіч:] — А я ўжо хацеў падумаць благое: расхаладзела піянерыя да таямніцы кургана. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)