пісарчу́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пісарчу́к пісарчукі́
Р. пісарчука́ пісарчуко́ў
Д. пісарчуку́ пісарчука́м
В. пісарчука́ пісарчуко́ў
Т. пісарчуко́м пісарчука́мі
М. пісарчуку́ пісарчука́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пісарчу́к, -ка́ м.

1. уменьш. помо́щник пи́саря;

2. презр. писари́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пісарчу́к, ‑а, м.

Разм.

1. Памочнік пісара. З боку ж Даўбешкі быў яго памочнік, пісарчук, прозвішча якога мне казалі, ды я забыўся. Гарэцкі. Уладыслаў адразу заняў пасаду пісарчука ў адным з маёнткаў князя Радзівіла. Машара.

2. Зніж. Пісар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пісарчу́к ’памочнік пісара’ паводле Кюнэ (Poln., 87) паходзіць з польск. pisarczyk ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пісарчук Д. 7/564

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

писари́шка унич. пісарчу́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)