пінцыро́ўка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. пінцыро́ўка
Р. пінцыро́ўкі
Д. пінцыро́ўцы
В. пінцыро́ўку
Т. пінцыро́ўкай
пінцыро́ўкаю
М. пінцыро́ўцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пінцыро́ўка ж., сад. пинциро́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пінцыро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Р мн. ‑ровак; ж.

Спец. Зразанне вяршка маладога парастка з мэтай затрымкі росту адных парасткаў і паскарэння росту другіх, што неабходна для рэгуліроўкі плоданашэння.

[Ад ням. pinzieren — адразаць канец.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пінцыроўка

т. 12, с. 375

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пінцыро́ўка

(ад ням. pinzieren = адразаць канец)

зразанне вяршка маладога парастка з мэтай затрымкі росту адных парасткаў і паскарэння росту другіх, што неабходна для рэгуліроўкі пладанашэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пінцы́раванне, ‑я, н.

Тое, што і пінцыроўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пинциро́вка ж., сад. пінцыро́ўка, -кі ж., пінцырава́нне, -ння ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)