піеты́зм

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. піеты́зм
Р. піеты́зму
Д. піеты́зму
В. піеты́зм
Т. піеты́змам
М. піеты́зме

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

піеты́зм, -му м. пиети́зм

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піетызм

т. 12, с. 350

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

піеты́зм

(фр. pietisme, ад лац. pietas = набожнасць)

1) містычная плынь у лютэранстве, паслядоўнікі якой прапаведавалі рэлігійна-маральнае самаўдасканаленне, набожнасць, аскетызм, містыку;

2) рэлігійна-містычны настрой (часта прытворны), набожнасць.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

pietism

[ˈpaɪə,tɪzəm]

n.

1) піеты́зм -у m.

2) глыбо́кая пабо́жнасьць

3) фальшы́вая, няшчы́рая пабо́жнасьць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)