пі́галіца, -ы, мн. -ы, -лі́ц, ж. (разм.).
Пра маленькага, шчуплага чалавека, пераважна жанчыну.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пі́галіца
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пі́галіца |
пі́галіцы |
| Р. |
пі́галіцы |
пі́галіц |
| Д. |
пі́галіцы |
пі́галіцам |
| В. |
пі́галіцу |
пі́галіц |
| Т. |
пі́галіцай
пі́галіцаю |
пі́галіцамі |
| М. |
пі́галіцы |
пі́галіцах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пі́галіца ж., разг. (о человеке, преимущественно о женщине) пи́галица
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пі́галіца, ‑ы, ж.
Разм. Пра маленькага, шчуплага чалавека, пераважна жанчыну. [Пархута:] — Спробу, так сказаць, робім... Гэта, уласна, усё вунь тая пігаліца выдумала. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пі́галіца ’маленькі, шчуплы чалавек, жанчына’ (ТСБМ), укр. пиги́чка ’кнігаўка’, рус. пи́галица, пи́галка, пиго́лка ’тс’, ’хударлявы чалавек’. Відаць, прыйшло з рус. мовы, дзе ўзыходзіць да pi‑gí, ki‑gi — перадачы крыку чайкі ці кнігаўкі (Патабня, РФВ, 4, 213; Праабражэнскі, 2, 56; Фасмер, 3, 258; Бязлай, 3, 21).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пи́галица
1. зоол. кні́гаўка, -кі ж.;
2. перен., разг. пі́галіца, -цы ж.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)