пы́льнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пы́льнік пы́льнікі
Р. пы́льніка пы́льнікаў
Д. пы́льніку пы́льнікам
В. пы́льнік пы́льнікі
Т. пы́льнікам пы́льнікамі
М. пы́льніку пы́льніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пы́льнік², -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Плашч, які засцерагае ад пылу.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пы́льнік¹, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Верхняя частка тычынкі кветкі, у якой знаходзіцца пылок.

|| прым. пы́льнікавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пы́льнік I м., бот. пы́льник

пы́льнік II м., разг. (плащ) пы́льник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пы́льнік ​1, ‑а, м.

Верхняя частка тычынкі кветкі, у якой утвараецца пылок.

пы́льнік ​2, ‑а, м.

Разм. Плашч, які засцерагае ад пылу. Стары Ётка абмахваецца ад гарачыні хустачкай, расшпільвае пыльнік. Чорны. Неўзабаве ля машыны паявілася Ліля ў дарожным пыльніку. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пы́льнік​II м (паліто) Stáubmantel m -s, -mäntel

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пы́льнік​I м бат Stáubbeutel m -s, -, Stáubkolben m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

anther [ˈænθə] n. bot. пы́льнік, пы́льнікавы мяшэ́чак

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пы́льник​I бот. пы́льнік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пы́льник​II (плащ) разг. пы́льнік, -ка м., пылаві́к, -ка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)