пу́тч

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пу́тч пу́тчы
Р. пу́тчу пу́тчаў
Д. пу́тчу пу́тчам
В. пу́тч пу́тчы
Т. пу́тчам пу́тчамі
М. пу́тчы пу́тчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

путч, -у, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Спроба дзяржаўнага перавароту, а таксама арганізаваны групай змоўшчыкаў сам пераварот.

|| прым. путчы́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

путч (род. пу́тчу) м., полит. путч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

путч полит. путч, род. пу́тчу м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

путч, ‑у, м.

Мяцеж невялікай кучкі змоўшчыкаў з мэтай зрабіць дзяржаўны пераварот.

[Ням. Putsch.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

путч

т. 13, с. 131

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

путч м. паліт. Putsch m -es, -e;

закліка́ць да путчу áufputschen vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

путч

(ням. Putsch)

авантурыстычная спроба групы змоўшчыкаў зрабіць дзяржаўны пераварот.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Путч ’мяцеж, рокат’ (ТСБМ). Запазычана праз рус. путч ’тс’ з ням. Putsch ’тс’, упершыню ў значэнні ’дзяржаўны пераварот’ адзначана ў Швейцарыі (1431 г.); паходзіць ад гукапераймання, першапачаткова ’штуршок, удар’, параўн. харв. državni udar, puč ’тс’ (Глухак, 510).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

путч

(ням. Putsch)

авантурыстычная спроба групы змоўшчыкаў зрабіць дзяржаўны пераварот.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)