пунсо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пунсо́н пунсо́ны
Р. пунсо́на пунсо́наў
Д. пунсо́ну пунсо́нам
В. пунсо́н пунсо́ны
Т. пунсо́нам пунсо́намі
М. пунсо́не пунсо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пунсо́н м., спец. пунсо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пунсо́н тип. пунсо́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пунсо́н, ‑а, м.

Спец. Металічны брусок або пласцінка з рэльефным адбіткам літары або знака, якія выкарыстоўваюцца для выціскання матрыцы.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пунсо́н

(фр. poinçon)

палігр. металічны брусок або пласцінка з рэльефным адбіткам літары або знака, якая выкарыстоўваецца для выціскання матрыцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пуансо́н, ‑а, м.

Спец.

1. Верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам.

2. Тое, што і пунсон.

[Фр. poinçon.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пуансо́н

1. техн. пуансо́н, -на м.;

2. см. пунсо́н.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пуансо́н

(фр. poincon = шыла)

1) верхняя пукатая частка штампа для апрацоўкі металу ціскам;

2) тое, што і пунсон.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)