пужану́ць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пужану́ |
пужанё́м |
| 2-я ас. |
пужане́ш |
пужаняце́ |
| 3-я ас. |
пужане́ |
пужану́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пужану́ў |
пужану́лі |
| ж. |
пужану́ла |
| н. |
пужану́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пужані́ |
пужані́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пужану́ўшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пужану́ць сов., однокр., см. пужну́ць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пужану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., каго-што.
Разм. Тое, што і пужнуць. Так захацелася пужануць курэй, каб яны з кудахтаннем разляцеліся куды каторая, але Стась стрымаўся і павярнуў у другі бок. Гарбук. Мусатаў дрыжаў. Настаў, здавалася, час. Цяпер і гэтага можна было пужануць арыштам ці смерцю. Ён адчуваў, што ўсё ў ім звініць. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)