пугаўё, -я́, мн. -го́ўі і (з ліч. 2, 3, 4) -гаўі́ -го́ўяў, н.

Дзяржанне, да якога прымацоўваецца пуга.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пугаўё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пугаўё́ пуго́ўі
пугаўі́
Р. пугаўя́ пуго́ўяў
Д. пугаўю́ пуго́ўям
В. пугаўё́ пуго́ўі
пугаўі́
Т. пугаўём пуго́ўямі
М. пугаўі́ пуго́ўях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пугаўё ср. кнутови́ще

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пугаўё, ‑я, н.

Дзяржанне пугі; пужальна. Фурман стаяў перад нартамі, трымаючы ў левай руцэ вялікія рукавіцы з аўчыны, а ў правай сырамятную пугу на доўгім бамбукавым пугаўі. Брыль. [Зміцер] трымае ў руцэ пугаўё, а пуга, як доўгая тонкая змяя, цягнецца па гразі. Чарнышэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пугаўё н Péitschenstiel m -(e)s, -e, Péitschenstock m -(e)s, -stöcke

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пугаўё ’дзяржанне пугі’ (ТСБМ, Нас., Шат., Бяльк.; в.-дзв., ашм., паст., Сл. ПЗБ; Бяльк., Яруш., Гарэц.), пугаўе́ ’тс’ (Янк. 1), пуго́ўе ’тс’ (ТС), пу́гаўе ’тс’ (Гарэц.), пу́гайло ’тс’ (саліг., Нар. сл.), пуго́ўнік ’тс’ (ПСл). Вытворнае ад пуга 1 (гл.) па ўзору касаўё ’кассё’ і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кнутови́ще пугаўё, -гаўя́ ср.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пужа́льна ср., см. пугаўё

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

whipstock

[ˈhwɪpstɑ:k]

n.

пугаўё n.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пужа́льна, ‑а, н.

Абл. Пугаўё. Прымацаваная да пужальна жалезным кальцом з сырамяццю, гэтая пуга пачыналася з таўшчэразнай, як вужышча, спецыяльна звітай вяроўкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)