прэ́ста
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, нескланяльны
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прэ́ста |
прэ́ста |
| Р. |
прэ́ста |
прэ́ста |
| Д. |
прэ́ста |
прэ́ста |
| В. |
прэ́ста |
прэ́ста |
| Т. |
прэ́ста |
прэ́ста |
| М. |
прэ́ста |
прэ́ста |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прэ́ста
прыслоўе
| станоўч. |
выш. |
найвыш. |
| прэ́ста |
- |
- |
Крыніцы:
krapivabr2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
прэ́ста муз.
1. нареч. пре́сто;
2. сущ., нескл., ср. пре́сто
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прэ́ста,
1. прысл. Вельмі хутка (пра тэмп выканання музычнага твора).
2. нескл., н. Музычны твор або ўрывак музычнага твора, які выконваецца ў такім тэмпе.
[Іт. presto.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прэ́ста
(іт. presto)
1) муз. вельмі хуткі тэмп, хутчэйшы, чым вівачэ;
2) музычны твор або яго частка ў такім тэмпе.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
пре́сто муз.
1. сущ. прэ́ста нескл., ср.;
2. нареч. прэ́ста.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прэсты́сіма
(іт. prestissimo)
вельмі хутка, хутчэй за прэста (пра тэмп выканання музычнага твора).
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
віва́чэ
(іт. vivace)
1) муз. хуткі тэмп, больш хуткі, чым алегра, але павольнейшы за прэста;
2) музычны твор або яго частка ў такім тэмпе.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
Пра́сці, праду́ ’скручваючы лён, кудзелю, воўну, рабіць ніткі’ (ТСБМ, Шат., Касп.), прасьць ’тс’ (Бяльк., Сл. ПЗБ), пря́стэ, прэ́ста ’прасці; віць вяроўку (ганц., Сл. ПЗБ). Рус. прясть, пряду́, укр. пря́сти, ст.-рус. прясти, польск. prząść, в.-луж. přasć, н.-луж. pśěsć, чэш. přísti, славац. priasť, серб.-харв. пре̏сти, славен. présti, балг. преда́ ’прасці’, макед. преде ’тс’. Прасл. *pręsti (< *pręd‑ti) (Фасмер, 3, 394). Роднасныя: літ. spréndžiu, spréndžiau, sprę́sti ’абцягваць, абмерваць’, лат. spriêžu, spriêst ’нацягваць, расцягваць’, літ. spríndis ’пядзя’, англ.-сакс. sprindel ’сіло, кручок’ (гл. Траўтман, 278; Мацэнаўэр, LF, 14, 184; Персан, 873; ESJSt, 12, 710). Інакш, менш верагодна Махэк₂ (494), які параўноўвае з ням. spinnen і зыходнай формай славянскага кораня лічыць *spend‑, дзе потым было s‑ заменена на ўзмацняльнае ‑r‑.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)