прыярытэ́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. прыярытэ́т
Р. прыярытэ́ту
Д. прыярытэ́ту
В. прыярытэ́т
Т. прыярытэ́там
М. прыярытэ́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прыярытэ́т, -у, М -тэ́це, м.

Першынство ў навуковым адкрыцці, вынаходстве чаго-н.

Вучоным Расіі належыць п. адкрыцця Антарктыкі.

|| прым. прыярытэ́тны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыярытэ́т, -ту м. приорите́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыярытэ́т, ‑у, М ‑тэ́це, м.

1. Першынство ў навуковым адкрыцці, вынаходніцтве і пад. Вучоным Расіі належыць прыярытэт адкрыцця Антарктыкі. «Беларусь».

2. Пераважаючае значэнне чаго‑н. Прыярытэт агульнасаюзнага закона. □ М. Гарэцкі паслядоўна абараняў прыярытэт прыгожага пісьменства, адметнасць літаратуры як спецыфічнай формы слоўнага мастацтва. Мушынскі.

[Ням. Priorität.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыярытэт

т. 13, с. 89

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прыярытэ́т м. Priorität f -, Vórrang m -(e)s, Vórzug m -(e)s, Vórrecht n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прыярытэ́т

(ням. Priorität, ад лац. prior = першы)

1) першынство, першае месца па часе ў адкрыцці, вынаходніцтве, фармуліроўцы якой-н. ідэі;

2) пераважнае права на што-н., пераважаючае значэнне чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

прыярытэ́т

(ням. Priorität, ад лац. prior = першы)

1) першынство, першае месца па часе ў адкрыцці, вынаходніцтве, фармуліроўцы якой-н. ідэі (напр. агульнапрызнаны п.);

2) пераважаючае значэнне чаго-н. (напр. п. эканомікі).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

приорите́т прыярытэ́т, -ту м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

радыёсу́вязь, ‑і, ж.

Сувязь, якая ажыццяўляецца па радыё. Нашай айчыннай навуцы, побач з радыёсувяззю і радыёвяшчаннем, належыць прыярытэт і ў галіне радыёлакацыі. «Беларусь».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)