прысці́гнуць
дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прысці́гну |
прысці́гнем |
| 2-я ас. |
прысці́гнеш |
прысці́гнеце |
| 3-я ас. |
прысці́гне |
прысці́гнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прысці́г |
прысці́глі |
| ж. |
прысці́гла |
| н. |
прысці́гла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прысці́гні |
прысці́гніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прысці́гшы |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прысці́гнуць (каго) сов., разг. пости́чь; обру́шиться (на кого);
яго́ ~ла го́ра — его́ пости́гло (на него́ обру́шилось) го́ре
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прысці́гнуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак., каго-што.
Разм. Раптоўна апанаваць; спасцігнуць. Моцна прысцігнула гора. Здавалася, канца і краю няма яму. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прысціга́ць, прысці́гнуць ’знаходзіць; адшукваць’; ’сачыць за кім-небудзь’; ’даходзіць’; ’раптоўна апанаваць; спасцігнуць’ (Нас., ТСБМ), ’захапіць, паставіць у безвыходнае становішча’ (ТС), прысцігну́ць ’дагнаць; схапіць’ (Нас.), ’прыбыць’ (арш., Шн. 2), ст.-бел. пристигнути ’прыбыць’: а каженики царевы пристигли (Альтбаўэр). Гл. спасціга́ць, сцігаць; на фоне адносна слаба засведчаных у беларускай мове вытворных ад прасл. *stig‑ звяртае ўвагу беларуска-паўднёваславянская паралель прысці́гнуць — балг. присти́гна ’прыйсці, прыбыць’, макед. пристигне ’прыехаць, прыбыць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)