прырва́цца
дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, зваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
прырву́ся |
прырвё́мся |
| 2-я ас. |
прырве́шся |
прырвяце́ся |
| 3-я ас. |
прырве́цца |
прырву́цца |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
прырва́ўся |
прырва́ліся |
| ж. |
прырва́лася |
| н. |
прырва́лася |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
прырві́ся |
прырві́цеся |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
прырва́ўшыся |
Крыніцы:
dzsl2007,
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прырва́цца сов., разг. (с жадностью накинуться на что-л.) дорва́ться;
п. да яды́ — дорва́ться до еды́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прырва́цца, ‑рвуся, ‑рвешся, ‑рвецца; ‑рвёмся, ‑рвяцеся; зак.
Разм. Дабрацца, дапасці да чаго‑н. вельмі жаданага. Прырвацца да яды. □ Ды і як жа ехаць, калі пад нагамі ды вакол такая зямля багатая, сібірская! Рады былі мы, што да яе прырваліся, дык ужо не хацелі з яе сыходзіць. Галавач. Аралі — хто дзе як прырваўся, і ўдоўж і ўпоперак. Лобан.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)