прыме́жак
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прыме́жак |
прыме́жкі |
| Р. |
прыме́жку |
прыме́жкаў |
| Д. |
прыме́жку |
прыме́жкам |
| В. |
прыме́жак |
прыме́жкі |
| Т. |
прыме́жкам |
прыме́жкамі |
| М. |
прыме́жку |
прыме́жках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прыме́жак, -жку м. (невспаханная полоса земли возле межи) обме́жек
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыме́жак, ‑жку, м.
Разм. Неапрацаваная паласа зямлі каля мяжы. [Мікола з Наташай] адышліся з дарогі, селі на прымежку, проста на зямлю, на пажоўклую сухую траву. Краўчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)