прыма́с

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прыма́с прыма́сы
Р. прыма́са прыма́саў
Д. прыма́су прыма́сам
В. прыма́са прыма́саў
Т. прыма́сам прыма́самі
М. прыма́се прыма́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прыма́с м., церк. прима́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыма́с, ‑а, м.

У каталіцкай і англіканскай цэрквах — тытул галоўных епіскапаў.

[Ад лац. primas — галоўная асоба, галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прымас

т. 13, с. 71

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пры́мас

(лац. primas = галоўная асоба)

тытул галоўных епіскапаў у каталіцкай і англіканскай царкве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

прима́с церк. прыма́с, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

prymas

м. рэл. прымас

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)